Weet je wat me opvalt?
Er zijn twee zaken die spelen bij de geringe voortgang van het schrijven van mijn scriptie. Dat komt eigenlijk omdat er twee belangrijke taken zijn die ik moet uitvoeren. Het schrijven zelf (de inhoud dus) en het uittypen van interviews. Dat uittypen had ik natuurlijk al lang al moeten doen. Al voor ik naar Texel ging. Anders gelijk de eerste dagen. Of elke eerste twee uur van de dag even typen. Helaas heb ik dat niet gedaan. Uittypen is echt een kutklus. Bah, wat heb ik me daar op verkeken. Elke 10 minuten opnamen is een uur typen. En dat is een uur achter elkaar, geen pauzes. 80 minuten opname redt je gewoon écht niet op een dag. Het is vreselijk saai werk en je krijgt er lamme vingers van. Misschien dat ik daarom in Berlijn zoveel werk kon verzetten. De afwisseling van omgeving, het beloningselement (ik zat elke keer in een ander leuk tentje met lekkere drankjes en hapjes) en het vakantiegevoel zorgden voor een grote productiviteit.
Het hoeft trouwens niet, al dat getyp. Tenminste, niet om aan het daadwerkelijk schrijven te beginnen. Je moet een globaal idee hebben wat al je respondenten vinden van de zaken die je hebt bevraagd, letterlijke quotes kan je wel opzoeken. Aan het eind moet je wel alle interviews aanleveren, dus dat is van latere zorg. Helaas is mijn hoofd daar iets te rommelig voor. Door het weer uit te typen zie ik de bigger picture ook weer voor me. Alleen wil ik dan daar gelijk mee aan de slag. Ik heb ook een bepaald trekje dat voor dit doel heel storend is maar voor het (professionele) leven an sich wel een aanwinst: ik wil te veel uit een contactmoment halen. Mijn hele doelgroep bestaat uit mensen die dingen doen die ík interessant vind. Het zijn allemaal eventstudenten, -docenten en -professionals. Al dan niet een combi van twee of meer. Voor mij is het óók interessant om te weten hoe ze doen wat ze doen. Ik kom niet bepaald straight to the point in zo'n interview. Dat heeft ook weer effect op mijn denkwijze als ik de interviews uitschrijf. Iedereen die in de afrondende fase van zijn studie zit of heeft gezeten weet: de toekomst is eng. Of spannend. Maar absoluut onzeker. Iedereen bestookt je al met vragen over wat je later wilt doen, terwijl de voornaamste focus bij het daadwerkelijk afronden van je studie zou moeten liggen. Het helpt dus niet wanneer ik ondertussen bezig ben de loopbanen en carrièreontwikkelingen van mijn respondenten als een mal op mijn eigen toekomstbeeld ga leggen. Of informatie gelijk link aan het festival waar ik de PR voor doe. Maar ja, wat doe je er aan?
Het tweede is simpelweg angst. Verlammende angst. Als ik die cursus op het lege blad zie denk ik: "Wie zit er nou in godsnaam te wachten op wat ik ga schrijven?" Het monotone gevoel dat het uittypen oproept is dan nog een leukere optie, en met het vertrek in zicht zit er dan wel weer genoeg druk achter om veel werk te verzetten. Prima, ook goed.
Er zijn twee zaken die spelen bij de geringe voortgang van het schrijven van mijn scriptie. Dat komt eigenlijk omdat er twee belangrijke taken zijn die ik moet uitvoeren. Het schrijven zelf (de inhoud dus) en het uittypen van interviews. Dat uittypen had ik natuurlijk al lang al moeten doen. Al voor ik naar Texel ging. Anders gelijk de eerste dagen. Of elke eerste twee uur van de dag even typen. Helaas heb ik dat niet gedaan. Uittypen is echt een kutklus. Bah, wat heb ik me daar op verkeken. Elke 10 minuten opnamen is een uur typen. En dat is een uur achter elkaar, geen pauzes. 80 minuten opname redt je gewoon écht niet op een dag. Het is vreselijk saai werk en je krijgt er lamme vingers van. Misschien dat ik daarom in Berlijn zoveel werk kon verzetten. De afwisseling van omgeving, het beloningselement (ik zat elke keer in een ander leuk tentje met lekkere drankjes en hapjes) en het vakantiegevoel zorgden voor een grote productiviteit.
Het hoeft trouwens niet, al dat getyp. Tenminste, niet om aan het daadwerkelijk schrijven te beginnen. Je moet een globaal idee hebben wat al je respondenten vinden van de zaken die je hebt bevraagd, letterlijke quotes kan je wel opzoeken. Aan het eind moet je wel alle interviews aanleveren, dus dat is van latere zorg. Helaas is mijn hoofd daar iets te rommelig voor. Door het weer uit te typen zie ik de bigger picture ook weer voor me. Alleen wil ik dan daar gelijk mee aan de slag. Ik heb ook een bepaald trekje dat voor dit doel heel storend is maar voor het (professionele) leven an sich wel een aanwinst: ik wil te veel uit een contactmoment halen. Mijn hele doelgroep bestaat uit mensen die dingen doen die ík interessant vind. Het zijn allemaal eventstudenten, -docenten en -professionals. Al dan niet een combi van twee of meer. Voor mij is het óók interessant om te weten hoe ze doen wat ze doen. Ik kom niet bepaald straight to the point in zo'n interview. Dat heeft ook weer effect op mijn denkwijze als ik de interviews uitschrijf. Iedereen die in de afrondende fase van zijn studie zit of heeft gezeten weet: de toekomst is eng. Of spannend. Maar absoluut onzeker. Iedereen bestookt je al met vragen over wat je later wilt doen, terwijl de voornaamste focus bij het daadwerkelijk afronden van je studie zou moeten liggen. Het helpt dus niet wanneer ik ondertussen bezig ben de loopbanen en carrièreontwikkelingen van mijn respondenten als een mal op mijn eigen toekomstbeeld ga leggen. Of informatie gelijk link aan het festival waar ik de PR voor doe. Maar ja, wat doe je er aan?
Het tweede is simpelweg angst. Verlammende angst. Als ik die cursus op het lege blad zie denk ik: "Wie zit er nou in godsnaam te wachten op wat ik ga schrijven?" Het monotone gevoel dat het uittypen oproept is dan nog een leukere optie, en met het vertrek in zicht zit er dan wel weer genoeg druk achter om veel werk te verzetten. Prima, ook goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten