Ik wil al m'n nagels kort bijten en een heel pakje sigaretten roken.
maandag 21 maart 2016
zondag 20 maart 2016
Dag ...?
Weet je wat me opvalt?
Er zijn twee zaken die spelen bij de geringe voortgang van het schrijven van mijn scriptie. Dat komt eigenlijk omdat er twee belangrijke taken zijn die ik moet uitvoeren. Het schrijven zelf (de inhoud dus) en het uittypen van interviews. Dat uittypen had ik natuurlijk al lang al moeten doen. Al voor ik naar Texel ging. Anders gelijk de eerste dagen. Of elke eerste twee uur van de dag even typen. Helaas heb ik dat niet gedaan. Uittypen is echt een kutklus. Bah, wat heb ik me daar op verkeken. Elke 10 minuten opnamen is een uur typen. En dat is een uur achter elkaar, geen pauzes. 80 minuten opname redt je gewoon écht niet op een dag. Het is vreselijk saai werk en je krijgt er lamme vingers van. Misschien dat ik daarom in Berlijn zoveel werk kon verzetten. De afwisseling van omgeving, het beloningselement (ik zat elke keer in een ander leuk tentje met lekkere drankjes en hapjes) en het vakantiegevoel zorgden voor een grote productiviteit.
Het hoeft trouwens niet, al dat getyp. Tenminste, niet om aan het daadwerkelijk schrijven te beginnen. Je moet een globaal idee hebben wat al je respondenten vinden van de zaken die je hebt bevraagd, letterlijke quotes kan je wel opzoeken. Aan het eind moet je wel alle interviews aanleveren, dus dat is van latere zorg. Helaas is mijn hoofd daar iets te rommelig voor. Door het weer uit te typen zie ik de bigger picture ook weer voor me. Alleen wil ik dan daar gelijk mee aan de slag. Ik heb ook een bepaald trekje dat voor dit doel heel storend is maar voor het (professionele) leven an sich wel een aanwinst: ik wil te veel uit een contactmoment halen. Mijn hele doelgroep bestaat uit mensen die dingen doen die ík interessant vind. Het zijn allemaal eventstudenten, -docenten en -professionals. Al dan niet een combi van twee of meer. Voor mij is het óók interessant om te weten hoe ze doen wat ze doen. Ik kom niet bepaald straight to the point in zo'n interview. Dat heeft ook weer effect op mijn denkwijze als ik de interviews uitschrijf. Iedereen die in de afrondende fase van zijn studie zit of heeft gezeten weet: de toekomst is eng. Of spannend. Maar absoluut onzeker. Iedereen bestookt je al met vragen over wat je later wilt doen, terwijl de voornaamste focus bij het daadwerkelijk afronden van je studie zou moeten liggen. Het helpt dus niet wanneer ik ondertussen bezig ben de loopbanen en carrièreontwikkelingen van mijn respondenten als een mal op mijn eigen toekomstbeeld ga leggen. Of informatie gelijk link aan het festival waar ik de PR voor doe. Maar ja, wat doe je er aan?
Het tweede is simpelweg angst. Verlammende angst. Als ik die cursus op het lege blad zie denk ik: "Wie zit er nou in godsnaam te wachten op wat ik ga schrijven?" Het monotone gevoel dat het uittypen oproept is dan nog een leukere optie, en met het vertrek in zicht zit er dan wel weer genoeg druk achter om veel werk te verzetten. Prima, ook goed.
Er zijn twee zaken die spelen bij de geringe voortgang van het schrijven van mijn scriptie. Dat komt eigenlijk omdat er twee belangrijke taken zijn die ik moet uitvoeren. Het schrijven zelf (de inhoud dus) en het uittypen van interviews. Dat uittypen had ik natuurlijk al lang al moeten doen. Al voor ik naar Texel ging. Anders gelijk de eerste dagen. Of elke eerste twee uur van de dag even typen. Helaas heb ik dat niet gedaan. Uittypen is echt een kutklus. Bah, wat heb ik me daar op verkeken. Elke 10 minuten opnamen is een uur typen. En dat is een uur achter elkaar, geen pauzes. 80 minuten opname redt je gewoon écht niet op een dag. Het is vreselijk saai werk en je krijgt er lamme vingers van. Misschien dat ik daarom in Berlijn zoveel werk kon verzetten. De afwisseling van omgeving, het beloningselement (ik zat elke keer in een ander leuk tentje met lekkere drankjes en hapjes) en het vakantiegevoel zorgden voor een grote productiviteit.
Het hoeft trouwens niet, al dat getyp. Tenminste, niet om aan het daadwerkelijk schrijven te beginnen. Je moet een globaal idee hebben wat al je respondenten vinden van de zaken die je hebt bevraagd, letterlijke quotes kan je wel opzoeken. Aan het eind moet je wel alle interviews aanleveren, dus dat is van latere zorg. Helaas is mijn hoofd daar iets te rommelig voor. Door het weer uit te typen zie ik de bigger picture ook weer voor me. Alleen wil ik dan daar gelijk mee aan de slag. Ik heb ook een bepaald trekje dat voor dit doel heel storend is maar voor het (professionele) leven an sich wel een aanwinst: ik wil te veel uit een contactmoment halen. Mijn hele doelgroep bestaat uit mensen die dingen doen die ík interessant vind. Het zijn allemaal eventstudenten, -docenten en -professionals. Al dan niet een combi van twee of meer. Voor mij is het óók interessant om te weten hoe ze doen wat ze doen. Ik kom niet bepaald straight to the point in zo'n interview. Dat heeft ook weer effect op mijn denkwijze als ik de interviews uitschrijf. Iedereen die in de afrondende fase van zijn studie zit of heeft gezeten weet: de toekomst is eng. Of spannend. Maar absoluut onzeker. Iedereen bestookt je al met vragen over wat je later wilt doen, terwijl de voornaamste focus bij het daadwerkelijk afronden van je studie zou moeten liggen. Het helpt dus niet wanneer ik ondertussen bezig ben de loopbanen en carrièreontwikkelingen van mijn respondenten als een mal op mijn eigen toekomstbeeld ga leggen. Of informatie gelijk link aan het festival waar ik de PR voor doe. Maar ja, wat doe je er aan?
Het tweede is simpelweg angst. Verlammende angst. Als ik die cursus op het lege blad zie denk ik: "Wie zit er nou in godsnaam te wachten op wat ik ga schrijven?" Het monotone gevoel dat het uittypen oproept is dan nog een leukere optie, en met het vertrek in zicht zit er dan wel weer genoeg druk achter om veel werk te verzetten. Prima, ook goed.
Dag zijn we er al eens?
Ik probeer mezelf naarstig de overtuigen dat mijn persoonlijke deadline ook echt een belangrijke deadline is en dat ik niet nog heel veel kan doen tussen eind maart en eind mei. Echt niet. Echt niet. Kijk maar naar je samentrekkende ooglid. Dat wil je toch niet nog twee maanden?
vrijdag 18 maart 2016
Dag zoveelnogwat
Ja ja,
Dit wordt een beetje een ondergeschoven kindje geloof ik. Met veel moed aan begonnen en ook een beetje als stok achter de deur. Ik weet niet of ik echt geloofde dat als ik elke dag netjes een verslagje typte wat ik zoal gedaan had dat ik het niet zo snel zou verzaken. Misschien deep down toch niet, anders had ik de link wel op mijn FB gedeeld. Of misschien is het wel ingezakt omdat ik enkel de link naar een handjevol familieleden en vrienden heb gestuurd. Beetje kip en het ei verhaal.
Ik denk niet dat ik de verkeerde beslissing heb gemaakt. Dat het niet optimaal is gegaan zoals ik hoopte betekent niet dat dit niet de beste keuze was. Ik kan een ideaalbeeld schetsen van lange, ongestoorde tripjes naar de bibliotheek waar de dynamiek van een huishouden me niet zo afleiden, maar zulke beelden zijn juist het probleem. Wie zegt dat ik in de bieb niet urenlang voor me uit zou gaan zitten staren? Wie zegt dat ik onder druk van mijn eigen deadline de komende dagen niet nog een hoop werk verzet?
Ik ben wel echt tot rust gekomen. Op tijd naar bed en op tijd op. De twee (en in totaal denk ik drie) stapavondjes zijn uiterst beschaafd verlopen en hebben me nauwelijks wat gekost. Ik ben om de dag toch echt een rondje gaan hardlopen. Ik heb lekker veel (maar niet elke dag) een vers sapje gedronken. En ook bijna elke dag rode wijn en chocola gehad. Ik heb welgeteld drie boeken gelezen, een ook al is een boek van Heleen van Rooyen (lectuur, zeker geen literatuur) en de ander meer een verzameling tips van een bekende blogger, het is beter dan niets. De derde moet ik nog uitlezen. Ik heb heel erg de steun van mijn ouders gemerkt tijdens mijn verblijf hier, en zij die van mij. Ik heb mezelf eindelijk de volwassen look aangemeten die ik zo graag wilde maar niet de tijd en energie voor nam om die eens uit te vogelen. Ik heb eindelijk een Blendle account aangemaakt en al mijn computerbestanden uitgezocht. Als ik geluk heb krijgt mijn computer nog een fikse schoonmaakbeurt voor ik wegga en lukt het me om oude bestanden van een kapotte harde schijf te krijgen. Ik heb vier paar schoenen laten maken en hoop nog wat tijd te vinden om mijn andere kleding aan te passen. Ik heb quality time met mijn oom, met mijn nichtjes en met hen alle drie samen weten te besteden. Ik heb weer geleerd hoe het is om samen een plan te maken, om rekening met elkaar te houden, om iets fijns voor een ander te doen zonder reden. Ik heb waardevolle, zo niet levensbelangrijke lessen over wenkbrauwstyling van mijn zus gekregen. Ik weet niet of je het weet, maar wenkbrauwen zijn het tegenwoordig helemaal. Ik heb mijn ouders geleerd dat je niet zo veel eten weg hoeft te gooien. Zij hebben mij geleerd dat niet alles in het leven perfect hoeft te zijn. Ik heb geleerd dat het oké is om plannen te maken en die vervolgens niet of niet in zijn geheel uit te voeren. Ook al vertel je het iedereen. Ook al gebeurt het vaker dan één keer. Zo is het leven soms. Zo lang je je geliefden niet stelselmatig teleurstelt is er niets aan de hand.
Behalve het leeuwendeel van mijn scriptie is er nog één ding dat ik écht wil doen voor ik weg ga. Daar over later meer!
Dit wordt een beetje een ondergeschoven kindje geloof ik. Met veel moed aan begonnen en ook een beetje als stok achter de deur. Ik weet niet of ik echt geloofde dat als ik elke dag netjes een verslagje typte wat ik zoal gedaan had dat ik het niet zo snel zou verzaken. Misschien deep down toch niet, anders had ik de link wel op mijn FB gedeeld. Of misschien is het wel ingezakt omdat ik enkel de link naar een handjevol familieleden en vrienden heb gestuurd. Beetje kip en het ei verhaal.
Ik denk niet dat ik de verkeerde beslissing heb gemaakt. Dat het niet optimaal is gegaan zoals ik hoopte betekent niet dat dit niet de beste keuze was. Ik kan een ideaalbeeld schetsen van lange, ongestoorde tripjes naar de bibliotheek waar de dynamiek van een huishouden me niet zo afleiden, maar zulke beelden zijn juist het probleem. Wie zegt dat ik in de bieb niet urenlang voor me uit zou gaan zitten staren? Wie zegt dat ik onder druk van mijn eigen deadline de komende dagen niet nog een hoop werk verzet?
Ik ben wel echt tot rust gekomen. Op tijd naar bed en op tijd op. De twee (en in totaal denk ik drie) stapavondjes zijn uiterst beschaafd verlopen en hebben me nauwelijks wat gekost. Ik ben om de dag toch echt een rondje gaan hardlopen. Ik heb lekker veel (maar niet elke dag) een vers sapje gedronken. En ook bijna elke dag rode wijn en chocola gehad. Ik heb welgeteld drie boeken gelezen, een ook al is een boek van Heleen van Rooyen (lectuur, zeker geen literatuur) en de ander meer een verzameling tips van een bekende blogger, het is beter dan niets. De derde moet ik nog uitlezen. Ik heb heel erg de steun van mijn ouders gemerkt tijdens mijn verblijf hier, en zij die van mij. Ik heb mezelf eindelijk de volwassen look aangemeten die ik zo graag wilde maar niet de tijd en energie voor nam om die eens uit te vogelen. Ik heb eindelijk een Blendle account aangemaakt en al mijn computerbestanden uitgezocht. Als ik geluk heb krijgt mijn computer nog een fikse schoonmaakbeurt voor ik wegga en lukt het me om oude bestanden van een kapotte harde schijf te krijgen. Ik heb vier paar schoenen laten maken en hoop nog wat tijd te vinden om mijn andere kleding aan te passen. Ik heb quality time met mijn oom, met mijn nichtjes en met hen alle drie samen weten te besteden. Ik heb weer geleerd hoe het is om samen een plan te maken, om rekening met elkaar te houden, om iets fijns voor een ander te doen zonder reden. Ik heb waardevolle, zo niet levensbelangrijke lessen over wenkbrauwstyling van mijn zus gekregen. Ik weet niet of je het weet, maar wenkbrauwen zijn het tegenwoordig helemaal. Ik heb mijn ouders geleerd dat je niet zo veel eten weg hoeft te gooien. Zij hebben mij geleerd dat niet alles in het leven perfect hoeft te zijn. Ik heb geleerd dat het oké is om plannen te maken en die vervolgens niet of niet in zijn geheel uit te voeren. Ook al vertel je het iedereen. Ook al gebeurt het vaker dan één keer. Zo is het leven soms. Zo lang je je geliefden niet stelselmatig teleurstelt is er niets aan de hand.
Behalve het leeuwendeel van mijn scriptie is er nog één ding dat ik écht wil doen voor ik weg ga. Daar over later meer!
zondag 13 maart 2016
donderdag 10 maart 2016
Dag 6
Vandaag even geen scriptiegedoe, ik wil jullie wat vertellen over de bijzondere sociale context van het eiland Texel. Ik was het helemaal vergeten, maar Texel is niet alleen op gebied van natuur en ligging anders dan een stad, maar in het bijzonder op sociaal gebied. En waar beter om dat te ondervinden dan op ultiem sociaal medium: Tinder!
Ik denk dat hoe groter de stad is waar je woont, hoe normaler het is om Tinder te gebruiken. In kleine dorpjes heeft het ook niet zo'n zin. Je hebt de app zo 'uitgespeeld' en de kans om je exen, leraren, collega's, kennissen en misschien zelfs ouders tegen te komen is vreselijk groot. Een non-stop dilemma welke kant je moet opvegen. Geen doen. Behalve bij je ouders dan, dat spreekt voor zich.
Ik heb de app na één middagje swipen ook al uitgespeeld. Misschien een beetje oppervlakkig, maar de kwaliteit is ook een stuk minder.Trekken aantrekkelijke mensen eerder naar stedelijke gebieden? Hebben zij het gevoel voor 'iets meer' bestemd te zijn dan mensen die er doorsnee uitzien? Mocht daar wetenschappelijk onderzoek naar gedaan zijn zou ik vermoeden dat ze dit het Hollywood-effect zouden noemen.
Bij de paar matches die uitmondde in een gesprek werd al heel snel, zonder blikken of blozen, gevraagd wie mijn ouders zijn. Ook even wennen. Iedereen kent elkaar sowieso, als ze je niet kunnen plaatsen geeft dat denk ik een heel ongemakkelijk gevoel. "Huh, maar dan zouden we elkaar zeker al eens ontmoet moeten hebben, ik kwam vroeger ook altijd in die kroeg". Ja, of niet. Dat soort zaken worden hier wat serieuzer genomen. Ik ben zelf sowieso vreselijk in namen en gezichten, dus ik heb eigenlijk altijd een desoriënterende blik in mijn ogen bij dat soort conversaties. Ik moet dan gelijk denken aan de jongen die me op de derde date vroeg of ik niet meer wist dat we samen op de basisschool hadden gezeten. Stond mij echt niks van bij. Het zal je maar gebeuren...
Ik denk dat hoe groter de stad is waar je woont, hoe normaler het is om Tinder te gebruiken. In kleine dorpjes heeft het ook niet zo'n zin. Je hebt de app zo 'uitgespeeld' en de kans om je exen, leraren, collega's, kennissen en misschien zelfs ouders tegen te komen is vreselijk groot. Een non-stop dilemma welke kant je moet opvegen. Geen doen. Behalve bij je ouders dan, dat spreekt voor zich.
Ik heb de app na één middagje swipen ook al uitgespeeld. Misschien een beetje oppervlakkig, maar de kwaliteit is ook een stuk minder.Trekken aantrekkelijke mensen eerder naar stedelijke gebieden? Hebben zij het gevoel voor 'iets meer' bestemd te zijn dan mensen die er doorsnee uitzien? Mocht daar wetenschappelijk onderzoek naar gedaan zijn zou ik vermoeden dat ze dit het Hollywood-effect zouden noemen.
Bij de paar matches die uitmondde in een gesprek werd al heel snel, zonder blikken of blozen, gevraagd wie mijn ouders zijn. Ook even wennen. Iedereen kent elkaar sowieso, als ze je niet kunnen plaatsen geeft dat denk ik een heel ongemakkelijk gevoel. "Huh, maar dan zouden we elkaar zeker al eens ontmoet moeten hebben, ik kwam vroeger ook altijd in die kroeg". Ja, of niet. Dat soort zaken worden hier wat serieuzer genomen. Ik ben zelf sowieso vreselijk in namen en gezichten, dus ik heb eigenlijk altijd een desoriënterende blik in mijn ogen bij dat soort conversaties. Ik moet dan gelijk denken aan de jongen die me op de derde date vroeg of ik niet meer wist dat we samen op de basisschool hadden gezeten. Stond mij echt niks van bij. Het zal je maar gebeuren...
woensdag 9 maart 2016
Dag 5
Ik zie mijn oom Alex niet heel regelmatig dus af en toe spontaan een biertje drinken is heel erg leuk. Ik was eigenlijk van plan in een cafeetje op de haven een stukje interview uit te typen (rotwerk), maar die was niet open op de dinsdagavond. Net zoals de supermarkt niet open is op de zondag. Omschakelen, wederom. Daarom maar even naar het volgende dorpje gefietst om Lex te meeten voor een biertje. Wat kan ik ontzettend lachen met die man! Uiteindelijk een stuk later geworden dan gepland.
Wat ook totaal niet op de planning stond was het feit dat ik in een opwelling mijn neuspiercing er uit heb gehaald. "Ohja!", dacht ik toen ik vanmorgen in de spiegel keek, "Dat gebeurde ook nog!". Ik keek in De Slock in de spiegel en bedacht me dat ik al meer dan 10 jaar af en aan piercings heb gehad. Het past niet meer bij me. Ik voelde toen ik jonger was veel meer de behoefte om overal tegen aan te schoppen, ik wilde me perse onderscheiden. Ik voel die bewijsdrang nu helemaal niet meer. It had to go. Misschien niet heel hygiënisch om dat in een smoezelige kroeg te doen... Ik heb ook het plan om binnenkort een veel korter kapsel aan te meten, ik kom straks nog onherkenbaar terug! Work in progress...
Wat ook totaal niet op de planning stond was het feit dat ik in een opwelling mijn neuspiercing er uit heb gehaald. "Ohja!", dacht ik toen ik vanmorgen in de spiegel keek, "Dat gebeurde ook nog!". Ik keek in De Slock in de spiegel en bedacht me dat ik al meer dan 10 jaar af en aan piercings heb gehad. Het past niet meer bij me. Ik voelde toen ik jonger was veel meer de behoefte om overal tegen aan te schoppen, ik wilde me perse onderscheiden. Ik voel die bewijsdrang nu helemaal niet meer. It had to go. Misschien niet heel hygiënisch om dat in een smoezelige kroeg te doen... Ik heb ook het plan om binnenkort een veel korter kapsel aan te meten, ik kom straks nog onherkenbaar terug! Work in progress...
maandag 7 maart 2016
Dag 4
Okay dan. Het officiële werk is begonnen. Netjes 7 uur opgestaan. Netjes een rondje gaan hardlopen. Netjes een vers sapje gemaakt. Een beetje de krant gelezen, Een beetje op de computer gerommeld. Bedenken hoe ik ga beginnen. Een beetje verstijven. Want waar gaan we beginnen? Hoe gaan we beginnen? Wat als het niet lukt? Wat als het toch niet goed genoeg is?
Okay, even overnieuw. Een paar weken terug las ik Eat, Pray, Love. Toen ik de film zag maakte het al indruk op me, het boek ging een stapje verder. Gilbert beschrijft tijdens haar meditatiesessies haar gedachtestroom en al haar twijfels. Dus andere mensen denken ook zo? Gewoon, normale mensen, waar ik tegenop kijk of bewonder? Sprongetje naar de Mindfullnesscursus die ik ook eens gratis kon volgen. Probeer in het nu te leven. Probeer je gedachten zonder oordeel voorbij te laten gaan. Als je het niet kan laten om te oordelen, oordeel daar dan niet over. Lukt dat ook niet, oordeel dan niet over je oordeel van je oordeel. Laat dit rondgaan tot je niet verder kan.
Wat als ik gewoon niet slim genoeg ben? Ik kan het gewoon niet. Ik kan prima woordjes leren, maar opdrachten en werkstukken gaat gewoon niet. Daarom lever ik ze altijd zo laat in, niet (alleen) omdat ik laks ben. Maar zij denken al van wel. Daarom zullen ze boos worden als ik het niet haal. Terwijl ik het niet kan.
Dit vond ik in mijn oude Livejournal, een entry van mei 2006. Ik zat ik 5 vwo, nadat ik het jaar daar voor mijn havodiploma had gehaald. Ik wist niet zo goed wat ik wilde doen na de havo dus ik plakte er nog wat extra jaren middelbare school achter. Ik heb dat jaar ruimschoots gehaald en het gevierd met een enorm feest in de achtertuin van mijn ouders. Omdat ík er achter stond haalde ik het. Het jaar daarna stopte ik midden in het schooljaar. Omdat ík er niet meer achter stond. Ik heb daar nooit spijt van gehad. Zelfs niet toen ik met veel omwegen tóch op de universiteit belandde.
Dit gaat ook lukken!
Okay, even overnieuw. Een paar weken terug las ik Eat, Pray, Love. Toen ik de film zag maakte het al indruk op me, het boek ging een stapje verder. Gilbert beschrijft tijdens haar meditatiesessies haar gedachtestroom en al haar twijfels. Dus andere mensen denken ook zo? Gewoon, normale mensen, waar ik tegenop kijk of bewonder? Sprongetje naar de Mindfullnesscursus die ik ook eens gratis kon volgen. Probeer in het nu te leven. Probeer je gedachten zonder oordeel voorbij te laten gaan. Als je het niet kan laten om te oordelen, oordeel daar dan niet over. Lukt dat ook niet, oordeel dan niet over je oordeel van je oordeel. Laat dit rondgaan tot je niet verder kan.
Wat als ik gewoon niet slim genoeg ben? Ik kan het gewoon niet. Ik kan prima woordjes leren, maar opdrachten en werkstukken gaat gewoon niet. Daarom lever ik ze altijd zo laat in, niet (alleen) omdat ik laks ben. Maar zij denken al van wel. Daarom zullen ze boos worden als ik het niet haal. Terwijl ik het niet kan.
Dit vond ik in mijn oude Livejournal, een entry van mei 2006. Ik zat ik 5 vwo, nadat ik het jaar daar voor mijn havodiploma had gehaald. Ik wist niet zo goed wat ik wilde doen na de havo dus ik plakte er nog wat extra jaren middelbare school achter. Ik heb dat jaar ruimschoots gehaald en het gevierd met een enorm feest in de achtertuin van mijn ouders. Omdat ík er achter stond haalde ik het. Het jaar daarna stopte ik midden in het schooljaar. Omdat ík er niet meer achter stond. Ik heb daar nooit spijt van gehad. Zelfs niet toen ik met veel omwegen tóch op de universiteit belandde.
Dit gaat ook lukken!
zondag 6 maart 2016
Dag 3
Niet veel te melden. Scriptie heeft nog weinig poten in de grond. Ik hoop op het doordeweekse werkritme mee te liften van m'n ouders. Mijn schrijfstijl wordt wel wat posterig na wat rode wijn.
zaterdag 5 maart 2016
Dag 2
Een blog schrijven waarin je niet enkel statisch de gebeurtenissen wilt weergeven, maar echt wat meer de diepte in wilt en en je wat meer wilt blootgeven is geen makkelijk karweitje. Ik zal me maar voorbereiden op real life aan- en opmerkingen van deze en gene. Misschien ook wel goed als oefening om een dikke huid te kweken. Mijn moeder gaf vandaag al het startsein door hard te roepen: "Oh, dus je hebt kerst nauwelijks overleefd?!?"
Vandaag was een bijzondere dag. De uitpakdag. Ik heb mijn computer geïnstalleerd, mijn kleding uitgepakt. Een rondje hardgelopen. En gelijk deze avond werd ik er aan herinnerd hoe klein het dorpje waar ik in verblijf eigenlijk is, toen een random vrouw naar me toe kwam en vroeg ik ik vanmiddag een rondje door het stadje had gelopen in sportkleding. Even wennen.
Mijn ouders hadden, zoals goede traditie betaamd, op zaterdagavond bezoek. Het avondeten kwam op een laag pitje te staan en het plan werd gevat om naar de havenkroeg te lopen op een bandje te bekijken. So far so good, De avond verliep precies zoals verwacht, De dorpelingen stroomden langzaamaan binnen en de band zette een redelijke show neer. Een vaag, melancholisch gevoel bekroop me, het deed me denken aan het jaar van mijn negentiende verjaardag, toen ik regelmatig een weekendje op Texel doorbracht maar weinig tot zelden in het ouderlijk huis sliep. Ik had toen nog echt het idee dat ik ooit nog wel eens rust zou vinden en zou settelen op het eiland. Een gedachte die nu mijlenver weg lijkt.
Texel zal altijd een tweestrijd in mij oproepen. Aan de ene kant het afgelegen eiland waar ik tegen mijn zin naar toe ben versleept, waar ik op een of andere dorpse school moest zitten en vrienden moest maken met totale boeren en enkel met tegenwind naar afgelegen plekken moest fietsen. Aan de andere kant, een prachtige plek, vol frisse lucht en natuur, met uitdagingen en avonturen om elke hoek en de grootste speelplaats die een kind zich maar kan wensen. Het is evident dat het eiland nu voornamelijk positieve gedachten bij mij oproept. Anders zou ik hier niet drie weken gaan bivakkeren.
Nog 2,5 week te gaan.
Vandaag was een bijzondere dag. De uitpakdag. Ik heb mijn computer geïnstalleerd, mijn kleding uitgepakt. Een rondje hardgelopen. En gelijk deze avond werd ik er aan herinnerd hoe klein het dorpje waar ik in verblijf eigenlijk is, toen een random vrouw naar me toe kwam en vroeg ik ik vanmiddag een rondje door het stadje had gelopen in sportkleding. Even wennen.
Mijn ouders hadden, zoals goede traditie betaamd, op zaterdagavond bezoek. Het avondeten kwam op een laag pitje te staan en het plan werd gevat om naar de havenkroeg te lopen op een bandje te bekijken. So far so good, De avond verliep precies zoals verwacht, De dorpelingen stroomden langzaamaan binnen en de band zette een redelijke show neer. Een vaag, melancholisch gevoel bekroop me, het deed me denken aan het jaar van mijn negentiende verjaardag, toen ik regelmatig een weekendje op Texel doorbracht maar weinig tot zelden in het ouderlijk huis sliep. Ik had toen nog echt het idee dat ik ooit nog wel eens rust zou vinden en zou settelen op het eiland. Een gedachte die nu mijlenver weg lijkt.
Texel zal altijd een tweestrijd in mij oproepen. Aan de ene kant het afgelegen eiland waar ik tegen mijn zin naar toe ben versleept, waar ik op een of andere dorpse school moest zitten en vrienden moest maken met totale boeren en enkel met tegenwind naar afgelegen plekken moest fietsen. Aan de andere kant, een prachtige plek, vol frisse lucht en natuur, met uitdagingen en avonturen om elke hoek en de grootste speelplaats die een kind zich maar kan wensen. Het is evident dat het eiland nu voornamelijk positieve gedachten bij mij oproept. Anders zou ik hier niet drie weken gaan bivakkeren.
Nog 2,5 week te gaan.
vrijdag 4 maart 2016
Dag 0
Tradities moet je hoog houden. Ik kan altijd heel erg genieten van de dag voor ik weg ga, van het rondrennen zonder kop en bedenken of ik beter kan inpakken of schoonmaken. Niets is zo lekker als thuis komen in een schoon huis. Meestal geef ik het halverwege op en ga ik eventjes een serie van voor tot achter kijken. In dit geval heb ik alvast een goed excuus in de vorm van een langverwachte borrel met vrienden. Die zal vast leiden tot een tweede traditie die zeer ondergewaardeerd is: het brak inpakken van de tas op de dag zelf, en daar door veel te veel of veel te weinig inpakken. Bonuspunten als je de trein mist terwijl je er naast staat.
donderdag 3 maart 2016
Intro
Beste lezers!
Veel van mijn vrienden die een lange reis maken houden een blog bij, om zo hun geliefden en overige geïnteresseerden op de hoogte te houden van avonturen. Zuid-Amerika, Azië, allemaal lekker ver weg. Maar drie weken bivakkeren in het ouderlijk huis, zeker als je al 9 jaar niet meer thuis woont en recent kerst nog net hebt overleefd, is dat niet net zo'n groot avontuur?
Ik ben in de redelijk ongelukkige positie dat ik daadwerkelijk moet werken om rond te komen terwijl ik mijn studie afmaak, in plaats van mijn hand op te houden bij DUO. Zij hebben netjes 7 jaar hun taak voldaan en ook al voelt het als groot onrecht voor een verwende twentysomething, het is toch de bittere realiteit. En voor iemand zoals ik, die zodanig afgeleid is dat er bijna niet met medicatie tegen op te slikken is, is werken en studeren niet zo'n fantastische combinatie. De oplossing: drie weken vrij nemen om vervolgens in alle rust en stilte op het prachtig eiland Texel, waar mijn ouders resideren, die scriptie er in één keer uit te knallen. Zo'n beetje al het voorwerk is al gedaan, dus ik ben er van overtuigd dat de klus binnen no time geklaard is. Maar om enigszins een stok achter de deur te houden heb ik besloten ook mijn geliefden en overige geïnteresseerden op de hoogte te houden van mijn voortgang.
In de 21 dagen dat ik op Texel verblijf zijn er nog wat andere dingen die ik graag wil doen, naast het schrijven van mijn thesis. Dat zijn de volgende zaken:
Veel van mijn vrienden die een lange reis maken houden een blog bij, om zo hun geliefden en overige geïnteresseerden op de hoogte te houden van avonturen. Zuid-Amerika, Azië, allemaal lekker ver weg. Maar drie weken bivakkeren in het ouderlijk huis, zeker als je al 9 jaar niet meer thuis woont en recent kerst nog net hebt overleefd, is dat niet net zo'n groot avontuur?
Ik ben in de redelijk ongelukkige positie dat ik daadwerkelijk moet werken om rond te komen terwijl ik mijn studie afmaak, in plaats van mijn hand op te houden bij DUO. Zij hebben netjes 7 jaar hun taak voldaan en ook al voelt het als groot onrecht voor een verwende twentysomething, het is toch de bittere realiteit. En voor iemand zoals ik, die zodanig afgeleid is dat er bijna niet met medicatie tegen op te slikken is, is werken en studeren niet zo'n fantastische combinatie. De oplossing: drie weken vrij nemen om vervolgens in alle rust en stilte op het prachtig eiland Texel, waar mijn ouders resideren, die scriptie er in één keer uit te knallen. Zo'n beetje al het voorwerk is al gedaan, dus ik ben er van overtuigd dat de klus binnen no time geklaard is. Maar om enigszins een stok achter de deur te houden heb ik besloten ook mijn geliefden en overige geïnteresseerden op de hoogte te houden van mijn voortgang.
In de 21 dagen dat ik op Texel verblijf zijn er nog wat andere dingen die ik graag wil doen, naast het schrijven van mijn thesis. Dat zijn de volgende zaken:
- Een gezond ritme opbouwen. Ik heb de afgelopen maand nachtdiensten gewerkt in een coffeeshop/bar in Amsterdam. Het fysiek zware werk heeft verhinderd dat de koekjes en sapjes die vanwege de second hand stonedheid zijn verorberd daadwerkelijk aan mijn heupen zijn gaan plakken, maar een gezond ritme is het allerminst geweest. Daarom: elke dag op tijd opstaan, elke dag een gezond sapje als ontbijt en elke dag iets aan beweging. Moet niet al te moeilijk zijn.
- Opruimen en uitzoeken. Gezien ik de laatste jaren een aantal keer verhuisd ben ligt een groot deel van mijn huisraad bij mijn ouders op zolder. Mijn bezoekjes zijn altijd dermate kort dat ik nooit eens goed te tijd kan nemen om deze spullen eens uit te zoeken en eventueel weg te gooien. De stoelen die ik nog eens wilde schilderen en stofferen krijgen eindelijk hun make-over en de boeken waar ik nog geen plek voor had kunnen eindelijk een plekje in mijn mooie, ingebouwde boekenkast krijgen.
- Verkopen en vermaken. Door de jaren heen heb ik een obscene hoeveelheid kleding en schoenen verzameld. Sommige stukken zijn grote miskopen geweest, maar wel redelijk prijzig, andere zitten nét niet en zouden met een kleine aanpassing geweldig zijn. Ik heb alvast alles wat ik (nog) niet draag vooruit gestuurd en ben van plan voor eens en altijd alles netjes uit te zoeken en wat een tweede leven kan krijgen online verkopen.
- Boeken en films. Ik denk dat iedereen wel meer tijd in zijn leven zou willen om meer te lezen. Ik weet dat ik er echt naar smacht. Gelukkig staat er in mijn slaapkamer op Texel een enorme boekenkast, gevuld met de meest uiteenlopende boeken. En sinds ik een Cinevillepas heb en door heb gekregen dat actie-, science fiction- en fantasyfilms enkel en alleen leuk zijn op een groot scherm, kon ik niet wachten om een paar klassiekers te downloaden en die op de home cinema van m'n ouder te bekijken. Als je mijn piepkleine TV'tje hebt gezien zou je zonder twijfel instemmen.
Natuurlijk zijn er nog meer dingen die ik graag wil doen, maar ik zal de lijst niet te ambitieus maken. Een lange bos- of strandwandeling lijkt me heerlijk. Als ik het goed heb zijn ook de lammetjes geboren, dat is natuurlijk al een traktatie op zich (zowel om te knuffelen als om te eten).
Bij deze alvast veel leesplezier!
Abonneren op:
Posts (Atom)