Een blog schrijven waarin je niet enkel statisch de gebeurtenissen wilt weergeven, maar echt wat meer de diepte in wilt en en je wat meer wilt blootgeven is geen makkelijk karweitje. Ik zal me maar voorbereiden op real life aan- en opmerkingen van deze en gene. Misschien ook wel goed als oefening om een dikke huid te kweken. Mijn moeder gaf vandaag al het startsein door hard te roepen: "Oh, dus je hebt kerst nauwelijks overleefd?!?"
Vandaag was een bijzondere dag. De uitpakdag. Ik heb mijn computer geïnstalleerd, mijn kleding uitgepakt. Een rondje hardgelopen. En gelijk deze avond werd ik er aan herinnerd hoe klein het dorpje waar ik in verblijf eigenlijk is, toen een random vrouw naar me toe kwam en vroeg ik ik vanmiddag een rondje door het stadje had gelopen in sportkleding. Even wennen.
Mijn ouders hadden, zoals goede traditie betaamd, op zaterdagavond bezoek. Het avondeten kwam op een laag pitje te staan en het plan werd gevat om naar de havenkroeg te lopen op een bandje te bekijken. So far so good, De avond verliep precies zoals verwacht, De dorpelingen stroomden langzaamaan binnen en de band zette een redelijke show neer. Een vaag, melancholisch gevoel bekroop me, het deed me denken aan het jaar van mijn negentiende verjaardag, toen ik regelmatig een weekendje op Texel doorbracht maar weinig tot zelden in het ouderlijk huis sliep. Ik had toen nog echt het idee dat ik ooit nog wel eens rust zou vinden en zou settelen op het eiland. Een gedachte die nu mijlenver weg lijkt.
Texel zal altijd een tweestrijd in mij oproepen. Aan de ene kant het afgelegen eiland waar ik tegen mijn zin naar toe ben versleept, waar ik op een of andere dorpse school moest zitten en vrienden moest maken met totale boeren en enkel met tegenwind naar afgelegen plekken moest fietsen. Aan de andere kant, een prachtige plek, vol frisse lucht en natuur, met uitdagingen en avonturen om elke hoek en de grootste speelplaats die een kind zich maar kan wensen. Het is evident dat het eiland nu voornamelijk positieve gedachten bij mij oproept. Anders zou ik hier niet drie weken gaan bivakkeren.
Nog 2,5 week te gaan.
Vandaag was een bijzondere dag. De uitpakdag. Ik heb mijn computer geïnstalleerd, mijn kleding uitgepakt. Een rondje hardgelopen. En gelijk deze avond werd ik er aan herinnerd hoe klein het dorpje waar ik in verblijf eigenlijk is, toen een random vrouw naar me toe kwam en vroeg ik ik vanmiddag een rondje door het stadje had gelopen in sportkleding. Even wennen.
Mijn ouders hadden, zoals goede traditie betaamd, op zaterdagavond bezoek. Het avondeten kwam op een laag pitje te staan en het plan werd gevat om naar de havenkroeg te lopen op een bandje te bekijken. So far so good, De avond verliep precies zoals verwacht, De dorpelingen stroomden langzaamaan binnen en de band zette een redelijke show neer. Een vaag, melancholisch gevoel bekroop me, het deed me denken aan het jaar van mijn negentiende verjaardag, toen ik regelmatig een weekendje op Texel doorbracht maar weinig tot zelden in het ouderlijk huis sliep. Ik had toen nog echt het idee dat ik ooit nog wel eens rust zou vinden en zou settelen op het eiland. Een gedachte die nu mijlenver weg lijkt.
Texel zal altijd een tweestrijd in mij oproepen. Aan de ene kant het afgelegen eiland waar ik tegen mijn zin naar toe ben versleept, waar ik op een of andere dorpse school moest zitten en vrienden moest maken met totale boeren en enkel met tegenwind naar afgelegen plekken moest fietsen. Aan de andere kant, een prachtige plek, vol frisse lucht en natuur, met uitdagingen en avonturen om elke hoek en de grootste speelplaats die een kind zich maar kan wensen. Het is evident dat het eiland nu voornamelijk positieve gedachten bij mij oproept. Anders zou ik hier niet drie weken gaan bivakkeren.
Nog 2,5 week te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten